"To jest głupie" czyli o braku tożsamości odbiorcy XXI wieku

Wszystkie utwory, których słuchasz, definiując ciebie. Wszystkie książki, które przeczytałeś, świadczą o poziomie twojej inteligencji. Wszystkie filmy, które obejrzałeś, mówią, czy jesteś wartościowym człowiekiem. Podobno.

XXI wiek to dziwne czasy. Co do tego nie ma najmniejszych wątpliwości. Mamy tysiące znajomych. Szkoda, że tylko tych wirtualnych. Mamy mnóstwo zainteresowań i pasji. Szkoda, że sezonowych. Nikt nie jest już w stanie jasno określić swojego gustu. Niewiele osób potrafi również jasno i bez owijania w bawełnę odpowiedzieć na pytanie: "Czego słuchasz?" lub "Jakie filmy lubisz?". Czy oznacza to, że widzowie, czytelnicy czy słuchacze stali się osobami, które nie posiadają żadnych gustów. "Bezguściem"?!
Oczywiście, że nie. :) Problem tkwi dużo, dużo głębiej.

W epoce, gdzie kontakty międzyludzkie są powierzchowne, nikt już nie ma odwagi przyznać się do tego, co mu tak naprawdę się podoba. Każdy słucha "wszystkiego", czyta, "co mu w ręke wpadnie" i ogląda "cokolwiek". Stara się przy tym nie patrzeć w oczy swojemu rozmówcy. Dlaczego?

Bo kłamie. Nie są to jego słowa. Jest to naturalna reakcja jego mózgu. Reakcja znana ludzkości od początku jej istnienia. "Walcz lub uciekaj". Jeśli dasz radę to walcz, jeśli przeciwników jest więcej to uciekaj. Takim właśnie polem bitwy jest stół, przy którym rozmawiamy. Tyczy się wszystkiego, co jest formą jakiekolwiek contentu. W tym felietonie jednak skupię się głównie na filmie. Może nie budzi on tyle kontrowersji co muzyka, jednak jest tematem w niewiele mniejszym stopniu interesującym. Dziś trzeba oglądać filmy ambitne, zawierające dużo umoralniającej treści i "przekazu". Jest to wymóg społeczny. Jeśli nie... to narażasz własną osobę na śmieszność. Szybciej, niż ja, kiedy biegnę za ostatnim autobusem, zostaniesz okrzyknięty troglodytą, a jeśli nasz rozmówca jest bardziej zbulwersowany, kilkoma mniej wybrednymi epitetami z pogranicza języka potocznego

(z wyraźnymi naleciałościami wulgaryzmów ;)) i dialektu, który znają jedynie najstarsi przedstawiciele grup kibiców czwarto-ligowych klubów piłkarskich. Efektem tego jest strach przed odsłonieniem swoich prawdziwych upodobań. Bo przecież to JA wiem lepiej. Napisałem trzy recenzje na filmwebie, więc jestem krytykiem. To chyba nie jest TAKIE TRUDNE do zrozumienia co?

Celem tego tekstu nie jest namówienie cię do tego, aby się z taką osobą kłócić. Nie ma to najmniejszego sensu. Prawdziwym powodem, dla którego ten tekst powstał, jest uświadomienie ci, że nie musisz się wstydzić filmów, które oglądasz. Uwielbiasz sitcomy? Super. A może codziennie zajadasz sie pysznym obiadem u babci przy akompaniamencie seriali paradokumentalych typu "Ukryta prawda" czy "Szpital". Jeszcze lepiej. To, co oglądasz, jest twoje i nie musisz się tego wstydzić. Spójrz tylko na cyferki, które rezprezentują zyski twórców najpopularniejszych blockbusterów! A przecież "przekazu" tam tyle, co nic. Trochę strzelania, szczypta wybuchów. Proszę, to jest protagonista, a to jest antagonista. Ot, wszystko. Miłego oglądania.

Tyle wystarcza przeciętnu widzowi. Jest to całkowicie w porządku. W końcu filmy mają pełnić swoją główną funkcję – zapewniać odbiorcom rozrywkę.

Dobra dobra, trochę oczywistych faktów, trochę malkontectwa, ale i tak Świata nie zmienisz. Tak, ale chociaż spróbuję.

Najprostsze obowiązki domowe wykonuję przy akompaniamencie Eminema, którego muzyka uznawana jest za pop. Śmieję się, aż nie rozboli mnie brzuch podczas oglądania komedii z udziałem Will'a Smith'a, a wzruszam do łez przy produkcjach Bollywood. Uwielbiam to. Porozmawiajmy :)